Buiten het boekje 4 BIJZONDERE BEVALLINGEN

‘“Het gaat niet passen, dus we gaan je inknippen.” Of ik dat wilde, werd niet gevraagd. Eerder had het ziekenhuispersoneel me al aangespoord mijn benen in beugels te leggen en moest ik mijn persweeën inhouden. Terwijl ik me juist had voorgenomen de natuur z’n gang te laten gaan – mijn lichaam zou weten hoe het moest. Toch protesteerde ik niet. Ik voelde me zo overrompeld dat ik alles over me heen liet komen. Pas in de kraamtijd besefte ik dat ik misschien mondiger had moeten zijn.

ALLES OP GEVOEL Om te leren hoe een bevalling precies werkt en hoe ik dicht bij mezelf en de natuur kon blijven, volgde ik tijdens mijn tweede zwangerschap een cursus hypnobirthing. Dat deed ik samen met Stefan, hij wilde tijdens mijn bevalling meer kunnen betekenen. We leerden bijvoorbeeld ontspanningsoefeningen en welke soorten weeën er zijn. Daarnaast zocht ik een verloskundige die zelfstandig werkt en ruimer denkt dan de standaardprotocollen. Zij besprak met mij alle opties – eerlijk en zonder oordeel. Vallen de weeën bijvoorbeeld stil? Dan gaan we niet meteen aan de slag met weeënopwekkers, maar kijken we eerst of de ontsluiting vordert door andere houdingen aan te nemen. Samen bereidden we mijn ideale bevalling voor: thuis en hands-off. Ik wilde me laten leiden door mijn gevoel. Ik was ervan overtuigd dat mijn lichaam me kon vertellen wanneer er geperst zou moeten worden.

‘Mijn vliezen brak ik zelf, met ’ mijn vinger
Neshla Staal (34) is getrouwd met Stefan (34) en moeder van drie zoons: Nio-Tosh (7), Ziggy-Mylo (4) en Hudson-Madé (3 maanden). Bij de jongste twee beviel ze zonder hulp van een verloskundige.

DROOMBEVALLING Ze zeggen wel eens dat je een bevalling niet kunt plannen. Maar ik heb bij mijn tweede kind – en later ook bij mijn derde – ervaren dat dat wél kan. Tot op zekere hoogte, want bij complicaties is ingrijpen natuurlijk onvermijdelijk. Door een goede voorbereiding en het volledig volgen van mijn lichaam, kijk ik terug op twee droombevallingen. Thuis, in bad, beide met 38 weken. Bij Ziggy-Mylo waren mijn vliezen nog intact toen ik persweeën voelde. Ik brak ze zelf met mijn vinger, terwijl de verloskundige me van een afstandje in de gaten hield. Aan mijn houding, geluiden en de kleur op mijn wangen kon ze zien in welke fase van de bevalling ik zat. Toen Ziggy-Mylo geboren werd, kwam ze wel dichterbij om te kijken hoe hij het deed.

IN EEN BUBBEL Bij mijn derde bevalling hield ik zelf mijn ontsluiting bij. Met vijf centimeter begonnen de weeën. Ik kroop weer in mijn bubbel, gaf mijn lichaam eraan over en kon goed ontspannen. Hudson-Madé werd na twee uur geboren, terwijl ik in de armen van mijn man lag en onze zoons met de verloskundige over de badrand tuurden. Dat we dit intieme moment als gezin deelden, maakte het nóg specialer.’

Als levenstherapeut weet ik hoe belangrijk een goede hechting is. Daarom wilde ik bij mijn eerste zwangerschap gaan voor een lotusbevalling. De navelstreng wordt dan niet afgeknipt en de placenta blijft net zo lang aan de baby vastzitten, tot die er vanzelf afvalt. Zo is de overgang naar het leven buiten de buik veel zachter voor de baby en krijgt hij alle extra voedingstoffen binnen. Het liep helaas anders. Na 42 weken werd ik ingeleid en werden mijn vliezen gebroken. Dat wilde ik liever niet, maar door wisselend personeel en omdat de hartslag van Lux omhoog ging, verliep alles vrij chaotisch. Uiteindelijk wilde de bevalling niet vlotten en kreeg ik een spoedkeizersnee. Drie minuten na de geboorte kreeg Rob een schaar in zijn handen gedrukt en knipte hij de navelstreng door.

OERGEVOEL Alle ingrepen in het ziekenhuis hadden me onzeker gemaakt. Daarom wilde ik bij mijn tweede zwangerschap met zo weinig mogelijk interventies bevallen. Mijn lichaam moest zélf starten – ook als ik weer over de veertig weken zou gaan. Niet inleiden, geen vliezen breken, maar een zo natuurlijk mogelijk proces. Daarnaast hoopte ik op een vaginale bevalling. Mijn verloskundige ging ervan uit dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. Na een keizersnee loop je namelijk risico dat het littekenweefsel bij een volgende bevalling scheurt. Maar toen ik me daar online in ging verdiepen, kwam ik erachter dat die kans klein is. Later schatte de gynaecoloog mijn kans op een vaginale bevalling op maar liefst tachtig procent. “Dan ga ik het thuis doen,” zei ik vastbesloten. Bij de verloskundigenpraktijk vonden ze dat vanwege het littekenweefsel toch geen goed plan, dus zocht ik een andere verloskundige. Iemand die het wél met mij aandurfde.

‘Over de placenta strooiden we bloemen en kruiden’
Yenny Velasco (36) heeft samen met Rob (35) twee kinderen: Lux (3,5) en Rae Lou (4 maanden). Hun dochter kwam via een lotusbevalling ter wereld.

SEREEN Met 38 weken kreeg ik weeën en werd Rae Lou na een vlotte bevalling in de badkamer geboren. Anderhalf uur later volgde de placenta. Op natuurlijke wijze, zonder medicatie. Mijn bevalteam – mijn verloskundige, een doula, Rob en mijn beste vriendin – gaven mij daar alle tijd voor. De placenta werd met zout gepekeld en in een schaal gelegd. Rob en mijn vriendin strooiden er geplukte bloemen en kruiden uit onze tuin overheen, om nare geuren tegen te gaan. Op dat moment schoot ik vol. “Dit is precies hoe ik mijn bevalling wilde,” zei ik. Geen interventies, geen medicatie, ik had me laten leiden door mijn lichaam. Ook was iedereen die aanwezig was bewust door mij gekozen en verliep alles volgens míjn tempo. Rae Lou zou ook pas door de verloskundige worden gecheckt zodra ik aangaf dat ik daar klaar voor was. Het voelde allemaal zo sereen – alsof er een nieuwe werkelijkheid was gecreëerd over bevallen. Eén die nog nooit in mij was opgekomen voordat ik moeder was.’

‘Via spiegels aan het plafond zag ik hoe de gynaecoloog het hoofdje en de schouders van Tijn uit mijn buik haalde. Kom maar bij me mannetje, dacht ik. Ik kon niet wachten om hem eindelijk vast te houden. “Strek je armen maar uit,” zei de gynaecoloog. Daarop leunde ik met mijn bovenlichaam omhoog en pakte Tijn vast, om hem verder zelf uit mijn buik te halen. Hij had veel haar en toen ik hem op mijn borst legde, voelde ik me in de zevende hemel. Wát een moment – zo mooi en zo rustig. Het contrast met mijn eerste bevalling kon niet groter niet zijn.

NACHTMERRIE Drie jaar eerder lag ik op diezelfde OK. Duizelig, misselijk en het uitschreeuwend van de pijn. De ruggenprik werkte niet naar behoren. Daardoor voelde ik aan de rechterkant van mijn buik alles wat de artsen deden en extra medicatie mocht niet baten. Toen ik na een weeënstorm en weeënopwekkers op zeven centimeter ontsluiting was blijven hangen, lichamelijk en geestelijk uitgeput, had een keizersnee verlossend geklonken. Maar nu kon ik alleen denken: wanneer is deze nachtmerrie voorbij? Toen Job werd geboren, was ik zelfs zo van slag, dat ik hem amper bij me wilde hebben. Ik ben vrij nuchter en hield me de maanden daarna groot. Zo van: het is gebeurd, we moeten verder. Tot het na een jaar heel druk werd op mijn werk – ik ben verpleegkundige in een verpleeghuis – en ik ineens last kreeg van bekkeninstabiliteit. De artsen wisten niet hoe dat kwam, want tijdens de zwangerschap heb ik er geen last van gehad. Ik sliep slecht en werd om de kleinste dingen emotioneel. Via de huisarts ging ik in gesprek met een praktijkondersteuner. Toen mijn bevalling ter sprake kwam, kwamen alle opgekropte emoties over die traumatische gebeurtenis eruit.

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Belgische top titels in één app!

Probeer nu een maand gratisProbeer nu een maand gratisAl abonnee?
Log in om verder te lezen

‘Ik had geen weeën en was niet uitgeput Ik genoot ervan’
Lizette Voesten (27) is getrouwd met Michel (32). Ze hebben twee zoons: Job (3) en Tijn (8 maanden). Bij haar tweede bevalling koos Lizette voor een moeder geassisteerde keizersnee.

ZO NATUURLIJK MOGELIJK Tijdens mijn tweede zwangerschap liet mijn gynaecoloog de keuze aan mij: vaginaal bevallen of een geplande keizersnee. Ik koos voor het laatste. Hoe graag ik ook een vaginale bevalling wilde ervaren, ik wilde niet weer het risico lopen om te blijven hangen op de laatste centimeters. Ik had één grote wens: de baby zelf uit mijn buik halen. Met zo’n moeder geassisteerde keizersnee mag je zelf je baby aanpakken en op je borst leggen. Dat zou voor mij meteen als een verbintenis voelen – iets wat ik bij mijn eerste bevalling juist gemist heb. De artsen werkten er graag aan mee. Dit keer werkte de ruggenprik perfect. Ik maakte alles nu ook heel bewust mee. Ik had geen weeën, was niet uitgeput en de keizersnee verliep rustig. Daardoor kon ik er echt van genieten. Dat ik Tijn ook nog eens zelf mocht aanpakken, was de kers op de taart.’

NET EEN HYPNOSE ‘Vliegende meeuwen, het geluid van rollende golven: het strand dat ik via de VR-bril zie, herinnert me aan mijn vakanties in Spanje. Zodra ik een wee wegpuf, lijkt het alsof de pijn op hetzelfde tempo wegebt als de golven het strand op rollen. “You can do this,” fluistert een stem. Ondertussen hoor ik mijn moeder zeggen dat ze een foto van me gaat maken – “want je ziet er zo grappig uit met die bril.” Ik ben blij dat ze er is. De vader van mijn kind verbrak het contact toen ik ongepland zwanger bleek. “Your body is made for this…” vervolgt de stem. Het werkt bijna hypnotiserend, denk ik terwijl ik een nieuwe wee wegpuf.

HOGE PIJNGRENS Mijn gynaecoloog en een arts-assistent hadden op de ochtend dat ik werd ingeleid gevraagd of ik wilde meedoen aan een experiment. Zij onderzochten of bevallende vrouwen dankzij een VR-bril minder pijn ervaren. “Waarom niet?” zei ik, impulsief als ik ben. Volgens de artsen gaf de VR-bril geen bijwerkingen of risico op complicaties, zoals bij andere vormen van pijnstilling wel het geval kan zijn. Ik mocht ook op elk moment aangeven dat ik de bril niet meer wilde gebruiken. Bij de eerste weeën kreeg ik de bril op. Tien minuten later, na mijn bezoek aan ‘het strand’, vroeg de arts-assistent hoeveel angst en pijn ik voelde, op een schaal van één tot tien. Beide gaf ik het cijfer twee.

‘Ik ramde op de knop. Het spel leidde me af van de pijn’
Lisanne Kamps (33) is moeder van Damín (1). Tijdens haar bevalling droeg ze als pijnbestrijdingsexperiment een VR-bril.

OORLOGSSPEL ‘Een halfuur later piepte ik wel anders. De weeën werden heftiger en de VR-bril voelde ineens tien keer zwaarder. Het strand had plaatsgemaakt voor het heelal, waarin kerstmannen en sneeuwpoppen ronddraaiden. Drukke beelden, waar ik geen associatie mee had. Bovendien moest ik met een mini-afstandsbediening sneeuwballen naar de poppetjes schieten. Het spel leidde me deels af van de pijn, maar toen kreeg ik een weeënstorm. Tijd om op adem te komen, kreeg ik niet. Al puffend duwde ik mijn lichaam in het matras, nog steeds rammend op de afstandsbediening – volgens mijn moeder leek het alsof ik een oorlogsspel speelde. Na een paar minuten werd de pijn te heftig en trok ik de bril van mijn hoofd. Een paar uur, een ruggenprik en een knip later – Damín bleek een halve sterrenkijker – werd hij huilend op mijn borst gelegd. Toen hij me aankeek en stil werd, was ik meteen betoverd. Mensen die ik vertel over het experiment met de bril, zeggen vaak: “Echt iets voor jou.” Ze weten dat ik graag buiten de lijntjes kleur. Bij een toekomstige bevalling zou ik de bril ook zeker weer gebruiken. Het heeft me in de beginfase goed geholpen om te ontspannen.’

FOTOGRAFIE KIM KRIJNEN STYLING PAULA SCHOUTEN VISAGIE CORINNE VAN DER HEIJDEN