Cisca Dresselhuys in gesprek met... LECO VAN ZADELHOFF

‘Ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze mij m’n gang lieten gaan’

Leco over zijn levensmissie

Over zijn levensmissie kan hij kort zijn: Nederland mooier maken. ‘In mijn geval gaat dat mooier maken via haar en make-up. Daar ben ik als jonge jongen mee begonnen in een kapperszaak in mijn geboorteplaats Harderwijk. Ik ging ermee verder in Amsterdam. Nu heb ik een landelijke klantenkring, met name in de televisie- en showbizzwereld. Dat dit mijn leven zou worden, lag niet voor de hand; mijn ouders waren en zijn nuchtere mensen, zonder een spoortje glamour. Wat ik wél van hen geërfd heb, is mijn werklust en creativiteit. Mijn vader was muzikant in een reizend musicalorkest; hij speelde trompet en piano, maar toen mijn moeder zwanger raakte van hun eerste kind, vond haar familie dat mijn vader meer vastigheid moest zoeken en dus werd hij muziekleraar. Hij is nu 78 en geeft nog altijd pianoles. Daarnaast is hij dirigent van een koor. Geen stilzitter dus, net zo min als ik. Als ik niet in m’n studio bezig ben met klanten, sta ik wel ergens op een set voor een fotoshoot, zit ik in een tv-studio, reis ik door het land om trainingen te geven, bezoek ik cosmeticawinkels om producten te showen of ben ik bij een bruid thuis om haar kapsel en make-up te verzorgen voor de Grote Dag. Ik zeg weleens: “Ik sterf met een schaar in mijn hand”. Waar ik mijn ouders nog elke dag dankbaar voor ben, is dat ze me als kind m’n gang lieten gaan. Mijn oudste broer is cum laude afgestudeerd aan de universiteit, maar ik was geen studiehoofd. Ik deed als jongen niets liever dan handdoeken vouwen en krulspelden opruimen bij de plaatselijke kapper. Van de geur van shampoo en haarlak werd ik heel blij. Ik moest van thuis de mavo afmaken, maar verder mocht ik gaan in de richting die ik wilde en dat was het kappersvak. Zo heb ik dus mijn levensmissie gevonden. Daarbij heb ik altijd honger naar iets nieuws, zoals een eigen penselenlijn. Dat moet ook wel, want je bent zo goed als je laatste lipglossje, zeg ik altijd. En nu is er dus een boek over mij. Heb ik niet zelf geschreven hoor, dat zou ik niet kunnen. Ik ben een prater, geen schrijver. Het boek is bedoeld voor jonge mensen die een creatief vak in willen, maar ook voor ouders, die ik wil overhalen hun kinderen de vrijheid te gunnen om zelf hun weg te kiezen. Tegenwoordig is het allemaal studeren, studeren, studeren, maar er zijn altijd kinderen die dat niet kunnen of willen, die creatief zijn en vooral met hun handen willen werken. Laat ze dat vooral doen, maak ze niet ongelukkig door ze een kant op te duwen die ze niet willen. Dat mijn passie voor dit vak echt heel groot is, blijkt wel uit het feit dat ik het uitoefen tegen medische adviezen in. Ik was namelijk een astma-eczeem-jongetje. Die astma ben ik ontgroeid, maar eczeem heb ik nog altijd, het is mijn achilleshiel. Dus altijd hand-schoentjes aan, af en toe zalf of andere medicijnen gebruiken, maar vooral goed opletten dat ik niet over mijn grenzen ga, want die kwaal vlamt altijd op als ik erg moe ben. Dan moet ik gas terugnemen; er even tussenuit of met een mooi boek op de bank. Maar een ander vak kiezen? No way. Zelfs al zou ik me in een imkerpak moeten hijsen, dit blijft mijn vak.’

Leco over zijn kantelpunt

‘Ik was kampioen in het verbloemen van mijn gevoelens’

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Belgische top titels in één app!

Probeer nu een maand gratisProbeer nu een maand gratisAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Gas terugnemen moest Leco heel drastisch, toen hij op z’n 35ste een fikse inzinking kreeg. ‘Dat was mijn kantelpunt. Het begon ermee dat ik minder zin in m’n werk had. Heel raar voor mij, want ik word eigenlijk altijd vrolijk wakker met de gedachte: wat gaan we vandaag weer eens voor leuks doen ? Echt een blij ei. Maar dat werd steeds minder, totdat ik eigenlijk het liefst in bed bleef, met mijn hoofd onder het dekbed, nergens zin in. Toch sleepte ik me altijd wel weer het bed uit, want zo ben ik opgevoed. Niet piepen, onder de koude douche met je reet en doorgaan. Zo tobde ik een half jaar door. Ik had toen wel een relatie, maar ik woonde niet samen en was een kampioen in het verbloemen van mijn sombere gevoelens, dus mijn partner merkte niets. Een goede vriend zag wél dat het niet goed ging. Hij bracht me in contact met een vriendin die coach is. Dat was een schot in de roos. Zij noemde de dingen bij hun naam en gebruikte daarbij vergelijkingen die ik herkende. “Je harde schijf is vol, de computer dreigt te crashen, er moet ruimte gemaakt worden, een heleboel weggegooid, opdat er plaats komt voor nieuwe dingen.” Een maand of drie ben ik bij haar in therapie geweest, twee- tot driemaal per week een praatsessie van een uur. Daar ben ik enorm van opgeknapt. Zij heeft de fundering gelegd voor de nieuwe Leco. Ze leerde me dat ik niet altijd vooruit moet kijken, niet steeds maar bezig moet zijn met de toekomst, maar ook eens pas op de plaats moet maken en terugkijken, trots zijn op de dingen die ik bereikt heb. Sindsdien verstop ik m’n gevoelens niet meer, denk ik meer aan mezelf en zeg ik vaker nee op verzoeken. Nee is ook een antwoord, heb ik geleerd. Af en toe ga ik nog terug naar haar voor goede raad.’

Leco over zijn toekomst

‘Als Máxima zou bellen, zit ik al in de auto, sterker: ik sta al voor het paleis’

‘Mijn toekomst ligt helemaal open, geen vaste plannen, een open einde. Dat vind ik er juist zo fijn aan, het kan nog alle kanten op. Sinds zes jaar heb ik een nieuwe partner, Carlos uit Brazilië, met wie ik inmiddels samenwoon en binnenkort ga trouwen. Hij is dertig, studeert psychologie en is mijn grote liefde. Hij belandde door mij in een wereld van glamour, die hij totaal niet kende. Hij kwam het circus binnen toen ik daar al een staande ovatie kreeg. Stel dat ik ineens toch genoeg krijg van dit werk, dan begin ik misschien nog een eigen salon of ga ik me fulltime bezighouden met interieurs, altijd al een grote hobby van me. Welke vrouwen ik nog graag eens zou stylen ? Jennifer Aniston en Jennifer Lopez, stijlvolle vijftigers, maar ook Jane Fonda, die ik weer een mooie kleur in het haar zou geven. En Angela Merkel, bij wie ik wat frisse highlights in het haar zou aanbrengen. Máxima, ja natuurlijk zou ik die graag als klant hebben; zo’n mooie vrouw, die voor een frisse wind door Nederland heeft gezorgd met haar mode, make-up en haar. Natuurlijk heeft die een goede kapper en stylist, maar ik heb het uit welingelichte kringen dat ze zelf ook goed is in make-uppen. Als zij zou bellen of ik langs wil komen, zit ik al in de auto, nee, sterker nog: dan sta ik al voor Huis ten Bosch. Maar met mijn muze Leontine Borsato, de vrouw op wie ik alles kan uitproberen, die mijn handtekening is, omdat alles haar mooi staat, ben ik meer dan tevreden. Tenslotte een advies voor alle vrouwen: bouw een goede band op met je kapper, hop niet van de een naar de ander, maar blijf trouw, dat geeft het beste resultaat. En: besef dat je geen achttien meer bent, pas je haarkleur en make-up aan bij je leeftijd. De kleuren van het schoolplein passen echt niet meer bij je.’