Minder STRIJDEN, meer SCHATERLACHEN

‘Maatschappijkritiek is wel heel erg gewenst.’ Verder mocht ik deze gastcolumn over mijn dromen en ambities voor 2022 zelf invullen, informeerde de redacteur van JAN mij. Nou, ze had nog wel één toevoeging over mijn column: ‘Mag pittig zijn, hoeft niet.’

Ik had niet eens gevraagd waarom JAN uitgerekend mij vroeg voor deze column; niet bepaald een titel vol politieke statements. Jaren geleden stond ik hier ook in met een interview over mijn identiteit als migrant nadat ik een reeks had geschreven over mijn eerste terugkeer naar Ethiopië. Het kwam erop neer dat ik me rijk voelde, zei ik opgewekt; alsof ik een appartement had in Amsterdam en een landhuis in mijn geboortestad Gondar.

Dit was vóórdat ik tijdens mijn Afrika-redacteurschap bij Trouw continu ongelijkheid van dichtbij zag. Voor mijn uitgesproken-heid op Twitter, voor mijn columns. En voor mijn hoofd-redacteurschap van OneWorld, waarin we confronterende onderwerpen zoals racisme en seksisme behandelen die andere media liever laten liggen. Haast een ander tijdperk.

Tegenwoordig weet ik wat er bij lezingen, radio, televisie en gastcolumns van mij wordt verwacht: scherpte, ongezouten kritiek, felheid, misschien een beetje ophef? Vaak krijg ik die rol rond bovengenoemde hete hangijzers waar anderen met een grote boog omheen (kunnen) lopen. Het is een positie die ik zo vaak heb moeten innemen dat de buitenwacht mijn hele persoonlijkheid ermee vereenzelvigt. ‘Strijder,’ zo begroeten sommigen me. Ongemakkelijk.

Onderdrukking aankaarten doe ik tegen wil en dank. Ik heb niet de luxe géén vragen te stellen bij onrecht – je zou hopen dat elke journalist die noodzaak voelt. Ik heb mijn columns niet gebruikt om miniatuurtjes te produceren over mijn privéleven of garderobe (terwijl ik evengoed van mooie kleding, fijne reizen en suffe soaps hou). Ik heb dat podium gebruikt voor zaken die groter zijn dan ik. Omdat ik die verantwoordelijkheid voel als een van de weinige zwarte vrouwen in de journalistiek.

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Belgische top titels in één app!

Probeer nu een maand gratisProbeer nu een maand gratisAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Ik leid een magazine dat ‘journalistiek voor rechtvaardigheid’ bedrijft. Ik ben trots op hoe wij met complexe en vaak impopulaire onderwerpen tóch onze plek innemen in een verrechtst medialandschap. Het levert bijzondere verhalen op. Zoals een bekentenis van een witte moeder dat ze niet weet hoe ze haar zwarte dochter kan beschermen tegen racisme. Een reconstructie van het allereerste, maar genegeerde toeslagenschandaal tegen Somalische Nederlanders. Of een sociale begrafenisondernemer die desnoods geld toelegt om te voorkomen dat dakloze mensen anoniem overlijden.

Het is bemoedigend dat wij als onafhankelijke, black-owned titel invloed uitoefenen op witte mainstreammedia, die door hun kopieën van onze artikelen moeten nadenken over hun tekortkomingen. En dat steeds meer lezers en aspirant-journalisten ons ontdekken.

Maar ik wil ook stilstaan bij wat onze missie vereist. Maatschappijkritiek leveren vergt dossierkennis en uithoudingsvermogen. Langer zoeken naar een geschikt verhaal, beter kijken naar die tegel die niet is gelicht. En het betekent dat je vaak in verzet bent tegen je omgeving, die je vervolgens gaat zien als verbeten strijder en de andere facetten van je persoonlijkheid dreigt te vergeten. Je zorgeloosheid, je schaterlach, je impulsiviteit.

Ik verkeer niet in een permanente staat van verontwaardiging of paraatheid om onrecht te bestrijden. Dat zou doodvermoeiend zijn, slecht voor mijn huid en funest voor mijn talent om bijna alles met humor te relativeren. In 2022 heb ik 22 werkjaren achter de rug. Ruim de helft van mijn bestaan breng ik door van deadline naar deadline – net zoals nu. Waarom zei ik ja tegen nóg meer werk dan er al voor me ligt? Had ik niet gezegd dat ik eindelijk middelmatig zou worden?

In 2022 hoef ik geen extra ambities of grote idealen. Ik doe een belofte aan mezelf: meer schaterlachen, slap ouwehoeren aan eettafels, rust en zachtheid. Want dat definieert mij óók. Sterker: dat ben ik écht. Zonder de (zelfopgelegde?) druk om het grotere plaatje altijd boven mezelf te stellen.

Ik heb niet de luxe géén vragen te stellen bij onrecht – je zou hopen dat elke journalist die noodzaak voelt